In 1984 besloten mijn ouders een uniek stuk te maken. Ik droomde als kind van een leven als actrice of zangeres, maar belandde uiteindelijk op een communicatiedienst. 

Ik groeide met de nodige horten en stoten op als de typische 'girl next door' in een klein dorp, terwijl ik hardnekkig probeerde om dat niet te zijn. Die horten en stoten zijn vaak inspiratie voor mijn verhalen. Ik noem mezelf een feministe met een zwakke plek voor verloren zaken. 

Waarom schrijf ik voor jeugd? Omdat jongeren alles zoveel intenser beleven. Liefde, plezier, verdriet…
Het lijkt me fantastisch om te kunnen bijdragen aan de leuke dingen in hun leven.