Een aantal dagen geleden besloot ik een tijdje van Facebook af te gaan. De polarisatie rond corona loopt al een tijdje de spuigaten uit, maar het lijkt wel of de nieuwste maatregelen de ultieme lont in het kruitvat hebben gegooid. Facebookend Vlaanderen heeft een nieuwe groep mensen gevonden om te bashen: de ouders van jonge kinderen. Die zijn nu netjes en wel, zwart-wit zoals het hoort, opgedeeld in volgzame schapen en relschoppende coronaontkenners. Opgelet, niet mijn woorden, een greep uit de reacties onder krantenartikels.

In de afgelopen jaren schreef ik regelmatig een artikel voor Mama Baas. Het hielp om een aantal dingen van me af te schrijven en de steun van andere ouders deed vaak deugd. Een heel aantal van die artikels gingen over mijn twijfel voor een tweede kind.

De zaak De Pauw is begonnen en facebookend Vlaanderen zal het geweten hebben! Jos en klein Peerken heeft er een mening over, de ene al schoner en onderbouwder dan de andere. Op de welbesproken fora van de Vlaamse media lees ik behoorlijk wat reacties a la ‘Het zijn maar smskes, ‘Blokkeer die dan gewoon’, ‘Eerst konden ze hem gebruiken en nu ze bekend zijn gaan ze reclameren.’ Ik wil me niet uitspreken over de zaak Bart De Pauw, dat zal de rechter wel doen. Waar ik het wel over wil hebben, is het minimaliseren van dit soort gedrag en de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer leggen.

Ik hoef niet te vertellen dat corona serieuze stokken in de wielen stak voor ons schrijvers. Mijn debuut verscheen net voor de eerste lockdown. Ik kon gelukkig mijn boekpresentatie nog doen, daarna ging alles onherroepelijk op slot. Alle boekenevenementen en signeersessies werden geschrapt. Zo kwam het dat niet enkel ik, maar ook ‘De kilte van een zomernacht’ huisarrest kreeg.

Het is nu een tijd geleden dat de eerste berichten mijn newsfeed binnen sijpelden. Een tienermeisje stapte uit het leven na een groepsverkrachting. De daders zijn andere tieners. Ik moest naar adem happen de eerste keer dat ik het las, nog steeds krijg ik er de kriebels van.  Dat onbekende meisje blijft door mijn hoofd spoken. Wat verschrikkelijk, dat ze het gevoel had dat dit haar enige uitweg was. Ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen dat ze mijn dochter zou kunnen zijn. Mijn gedachten zijn ook bij haar ouders. Die mensen moeten door een hel gaan. Er is niets vreselijker dan je kind verliezen en zeker in zulke omstandigheden. Het zal je dochter maar zijn. Het onrecht maakt me intens verdrietig. Dat moest even zakken voor ik dit artikel kon schrijven.

Corona is een ding. Dat hebben we allemaal wel door ondertussen. Ooit komt er hopelijk een eind aan. Of het op korte termijn opgelost geraakt, valt nog te bekijken. Wat we wel weten:  de mensheid als geheel overleeft dit. Intussen hangt er een veel grotere dreiging boven ons hoofd. Als we zo verder doen, is de kans klein dat we de klimaatveranderingen overleven. De aarde overleeft dit en zal herstellen, daar ben ik van overtuigd. Of wij deel uitmaken van dat herstel durf ik te betwijfelen. Misschien is het zelfs een mooie opruiming, gezien het ons gif is waardoor we in deze situatie zitten, of ze ieder geval verergerd hebben.