Zorgen en loslaten. Het blijft een constante strijd in mijn hoofd. We zijn nu zeven jaar verder en ik snap nog steeds niet hoe het werkt. Onlangs kreeg mijn zoon een nieuwe fiets. Omdat ik geen mogelijkheid zag om dat ding in mijn auto te krijgen, bedacht ik dat we het meteen konden gebruiken waarvoor het diende. Mijn idee werd de kiem in gesmoord nadat mijn zoon bij de eerste bocht bijna verpletterd werd door zijn verjaardagsgeschenk. Hem meteen het verkeer ingooien bleek geen optie. Gelukkig waren de grootouders bereid om de fiets van hun oogappel niet alleen thuis te bezorgen, maar ook zorgvuldig over het tuinhek te tillen. Wij vertrokken zoals we gekomen waren, met zoonlief veilig vastgeklikt achterop.

Vorige weekend verslond ik de historische roman 'Rode sneeuw in december' van Simone van der Vlugt. Een boek, uitgezocht door mijn zevenjarige zoon. 'Mama, ik denk dat jij dit graag zal lezen', zei hij vastberaden, na een blik op de cover. Overschot van gelijk had hij. Het liet een diepe indruk op me na. Misschien omdat het niet zomaar een verhaal is. Dit gebeurde echt. Hier, in de Vlaamse steden waar we gezellig kuieren op koopzondagen. In rustige dorpskernen waar nu de eerste terrasjes verschijnen in de prille lentezon. Daarnaast is het voor een stuk ook mijn verhaal.

Het is weer internationale vrouwendag. Is dat eigenlijk nog nodig, zo’n vrouwendag? Tijdens mijn studententijd zou ik misschien nee hebben gezegd. Toen ik nog in een roze illusie leefde dat Vrouwendag iets was voor bh-verbrandende activisten die zich druk maken in de vrouwonvriendelijkheid van woorden zoals ‘directeur’.

Ik ben enig kind. Sinds enkele jaren ben ik ook moeder van een enig kind. Een beslissing die over het algemeen lauw onthaald wordt. Met ons bescheiden nageslacht zijn wij een beetje een anomalie. Het lijkt wel of in het  Westen gezinnen steeds groter worden. Three is the new two, weet je wel? En in dat plaatje passen wij absoluut niet.

Regelmatig heb ik gemengde gevoelens bij wat er in mijn newsfeed op facebook verschijnt. Posts van bedenkelijk allooi en de bijhorend repliek doen me dagelijks fronsen. De reactie van facebook op de boekcover van een collega-auteur bracht me onlangs tot een ongezien niveau van irritatie.  Een mooie cover, die facebook klasseerde onder de noemer’ pornografisch materiaal’. Nu is het al lang geen geheim dat Facebook een vrouwenlichaam als iets obsceens beschouwt. We zien al langer dat foto’s van borstvoedende vrouwen steevast geblokkeerd worden. Een groot rood kruis erover en weg ermee. En een tik op de vingers voor de profielhouder er bovenop. Heb ik er nood aan om zulke beelden in mijn feed te zien? Niet perse. Maar als er vrouwen zijn die graag dat intieme moment delen, wie is facebook dan om hen dat te verbieden? Er is een verschil tussen porno en een kunstzinnige foto waar toevallig een (stukje) borst op staat.

Mijn man drinkt graag Cola Light. Geen Zero. Light. Als we samen op café gaan, gebeurt het regelmatig dat de ober zich vergist. Zo belandt de Cola light meestal bij mij, terwijl hij met mijn drankje opgescheept zit. Onlangs sprak een collega hem er zelfs op aan: ‘Waarom drink jij eigenlijk altijd Cola Light? Dat is toch voor vrouwen?’ Dat verbaasde mij toch wel. Waarom is Cola Light eigenlijk voor vrouwen en Cola Zero voor mannen? Het is niet zo dat het mannelijke gestel niet bestand is tegen Cola Light. Het is geen gevaarlijk goedje waarvan je plots borsten krijgt. Cola Light is een vrouwendrank omdat ons marketingapparaat dat zegt. En blijkbaar veroorzaakt dat een kortsluiting in onze hersenen.