Welkom in mijn blogzone. Soms kijk ik naar de wereld en schrijf er iets over.
Voor die schrijfsels reserveer ik dit plekje op mijn site. Ik blog niet zo vaak, omdat ik het enkel wil doen over thema's die ik echt belangrijk vind.
Recent was ik in de bibliotheek en viste ik vantussen de boeken van mijn favoriete auteurs een boek. Het had een gatlelijke kaft en een al even stomme titel. Maar hé, het was Shusterman, dus het zou wel goed zijn, toch? En ik nam het mee.
Het boek is intussen uit en het was effectief een goed boek. Zoals Shusterman dat kan, nam het verhaal een wending die ik niet zag aankomen en hield het me (bijna) vanaf het prille begin in zijn greep.
Toch zette het me aan het denken. Ik had het boek enkel een kans gegeven omdat het van de hand van Shusterman was. Mocht het een boek van een onbekende auteur geweest zijn, had ik het met zo'n bedroevende cover en titel meteen weer in de kast gezet. Na het lezen van het verhaal begrijp ik misschien zelfs de keuze voor zo'n kleurloze cover, maar ook daar kom je enkel mee weg als bekende auteur.
Dat is een beetje het lot van alle startende schrijvers. Bij onze boeken moet alles perfect zijn: de cover, de titel, de tekst op de achterflap. Anders dreigt ons werk in het hoekje der verdoemenis te belanden met een dikke laag stof er op. Soms vraag ik me af: hoe zou dat voelen? Wetende dat je boek sowieso gelezen zal worden, zelfs als het een gatlelijke cover heeft? Of zoals Suzanne Collins sociale media de rug toekeren, simpelweg omdat je het niet (meer) nodig hebt? Ik vermoed dat je dan weer andere beren op je weg hebt, waar ik nu niet bij stilsta. De druk dat de volgende weer nét zo goed moet zijn als de vorige bijvoorbeeld.
Let op: dit is geen pleidooi voor gatlelijke covers. Ik hou van de prachtige covers van mijn (en andere) boeken. Het bepaalt ook de plaats die een boek na het lezen in de kast krijgt. Het oog wil immers ook wat. Dit relaas is slechts bedoeld als een herinnering, niet in het minst voor mezelf, dat we een verhaal - of een schrijver - niet altijd mogen beoordelen op de cover.
Series als The Hunger Games, Divergent, The Handmaids Tale waren enkele jaren terug behoorlijk in trek. Je kon er in de boekhandel moeilijk naast en de ene verfilming na de andere diende zich aan. Een heerlijke periode voor een dystopian lover zoals ik.
Met mijn armen vol vers aangekochte kerstgeschenken haast ik me over een regenboogzebrapad. Halverwege sluipt een gedachte mijn hoofd binnen. Bestaan er nu echt mensen die aanstoot nemen aan zo’n zebrapad? Die er speciaal een blokje voor om lopen? Of hun ongenoegen uiten door er een dikke fluim op te spugen? Een tijd geleden zou ik dat anno 2022 surrealistisch gevonden hebben. Die regenboog staat voor gelijkheid en dat iedereen zichzelf mag zijn. Daar kan je moeilijk iets tegen hebben, toch?
Het is een vraag die elke schrijver zich wel eens stelt. Schrijven is een schone stiel, maar het wordt er niet gemakkelijker op. We weten al langer dat steeds minder mensen boeken lezen. Tegelijk zijn er nog nooit zoveel boeken verschenen als vandaag. Veel van die boeken bereiken nooit de rekken in de winkels, en met veel moeite enkele lezers.
Een aantal dagen geleden besloot ik een tijdje van Facebook af te gaan. De polarisatie rond corona loopt al een tijdje de spuigaten uit, maar het lijkt wel of de nieuwste maatregelen de ultieme lont in het kruitvat hebben gegooid. Facebookend Vlaanderen heeft een nieuwe groep mensen gevonden om te bashen: de ouders van jonge kinderen. Die zijn nu netjes en wel, zwart-wit zoals het hoort, opgedeeld in volgzame schapen en relschoppende coronaontkenners. Opgelet, niet mijn woorden, een greep uit de reacties onder krantenartikels.
In de afgelopen jaren schreef ik regelmatig een artikel voor Mama Baas. Het hielp om een aantal dingen van me af te schrijven en de steun van andere ouders deed vaak deugd. Een heel aantal van die artikels gingen over mijn twijfel voor een tweede kind.
De zaak De Pauw is begonnen en facebookend Vlaanderen zal het geweten hebben! Jos en klein Peerken heeft er een mening over, de ene al schoner en onderbouwder dan de andere. Op de welbesproken fora van de Vlaamse media lees ik behoorlijk wat reacties a la ‘Het zijn maar smskes, ‘Blokkeer die dan gewoon’, ‘Eerst konden ze hem gebruiken en nu ze bekend zijn gaan ze reclameren.’ Ik wil me niet uitspreken over de zaak Bart De Pauw, dat zal de rechter wel doen. Waar ik het wel over wil hebben, is het minimaliseren van dit soort gedrag en de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer leggen.