Het is nu een tijd geleden dat de eerste berichten mijn newsfeed binnen sijpelden. Een tienermeisje stapte uit het leven na een groepsverkrachting. De daders zijn andere tieners. Ik moest naar adem happen de eerste keer dat ik het las, nog steeds krijg ik er de kriebels van.  Dat onbekende meisje blijft door mijn hoofd spoken. Wat verschrikkelijk, dat ze het gevoel had dat dit haar enige uitweg was. Ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen dat ze mijn dochter zou kunnen zijn. Mijn gedachten zijn ook bij haar ouders. Die mensen moeten door een hel gaan. Er is niets vreselijker dan je kind verliezen en zeker in zulke omstandigheden. Het zal je dochter maar zijn. Het onrecht maakt me intens verdrietig. Dat moest even zakken voor ik dit artikel kon schrijven.

Corona is een ding. Dat hebben we allemaal wel door ondertussen. Ooit komt er hopelijk een eind aan. Of het op korte termijn opgelost geraakt, valt nog te bekijken. Wat we wel weten:  de mensheid als geheel overleeft dit. Intussen hangt er een veel grotere dreiging boven ons hoofd. Als we zo verder doen, is de kans klein dat we de klimaatveranderingen overleven. De aarde overleeft dit en zal herstellen, daar ben ik van overtuigd. Of wij deel uitmaken van dat herstel durf ik te betwijfelen. Misschien is het zelfs een mooie opruiming, gezien het ons gif is waardoor we in deze situatie zitten, of ze ieder geval verergerd hebben.

24 maart 2021. We zijn een jaar na de eerste corona-lockdown en kabbelen al een jaar voort op hetzelfde elan. Enkel de zomer bracht een beetje rust, hoewel het hier in Antwerpen toch dik zweten was bij 40 graden met een mondmasker op onze snuit. De winter was een lange, gapende leegte vol saaiheid. Reikhalzend keken we uit naar de lente. Zo overleefden we ‘a Christmas Carroll’ en weken van druilerig donker weer zonder enige sociale activiteit. Samen met de zon zou de situatie verbeteren, met een beetje geluk zouden we zelfs een terrasje kunnen doen of buiten wat meer mensen zien. Living on the edge. Helaas, in plaats van perspectief hangt er een nieuwe lockdown boven ons hoofd.

Als er iets is waar auteurs dol op zijn, zijn het lovende recensies. We moeten daar niet flauw over doen. Er is niets leuker dan een review die ons meesterwerk de hemel in prijst. Het streelt ons ego en we kunnen onszelf zelfgenoegzaam over de borst strijken, zeker wanneer de recensent de reputatie heeft heel kritisch te zijn. Het is een beetje zoals een goed rapport krijgen op school of een goed functioneringsgesprek op het werk.Ik ben daarin niet anders dan mijn collega's, maar is iets dat ik nog leuker vind dan dat.

Op aanraden van een vriendin keek ik deze week naar 'On the basis of sex', de film over Ruth Bader Ginsburg. 'Ik moest meteen aan jou denken,' zei ze. 'Jullie hebben dezelfde gedrevenheid wanneer het over vrouwenrechten gaat.' Wat ik een enorm compliment vind, want ik kan met mijn artikeltjes nog niet in Ruths schaduw staan. Wat die vrouw gedaan heeft voor gelijkheid in Amerika, daar zijn geen woorden voor. Het mens draait zich om in haar graf, mocht ze weten wie haar vervangster is. Een levenswerk dat teniet wordt gedaan, nota bene door een seksegenote. Net daar wil ik het vandaag over hebben. 

Ik las over het debuut van Lize Spit in een magazine en voelde meteen dat het wat voor mij kon zijn. Ik wist ook dat het verhaal onder mijn huid zou kruipen. ‘Het is geen vrolijk boek’, zei de medewerkster van de bib, ‘het opgroeien in een klein dorp is zeer herkenbaar.’Nu ik het boek uit heb, kan ik het alleen maar met haar eens zijn. Ik zat nog maar op bladzijde dertig en had al drie keer moeten slikken. De spanning die in het verhaal zit, bouwt zich traag maar onverbiddelijk op. Je weet wat er gaat gebeuren. Toch hoop je tegen beter weten in dat je ongelijk hebt.