Lieve lezer,

Bomen knuffelen kan gevaarlijk zijn voor de gezondheid. Een ding is zeker: er gebeuren vreemde dingen onder het bladerdek van zo'n groene reus. 

Tussen de redactie op 'De kilte van een zomernacht' door, besloot ik nog de schrijfwedstrijd ' Toen was je weg' van mijn uitgever Ambilicious mee te pikken. De opdracht: schrijf een kort autobiografisch stukje vanuit 2 perspectieven, de derde persoon en de ik-vorm. 

Opvoeden is bij uitstek het moeilijkste wat ik ooit deed. Reden genoeg om er  over te schrijven. 

Is een internationale vrouwendag eigenlijk nog nodig? Volgens mij wel. Waarom lees je in mijn laatste blogartikel. 

Het S-woord

Oktober 2018. Een beetje twijfelend dien ik mijn inzending in voor de dialoogwedstrijd 'Pennen met Mosterd' van Ambilicious en Leonardo Pisano. Mijn uitgever had me er luchtig op gewezen. Of ik zin had om mee te doen? Ik dacht er even over na en besloot mijn kans te wagen. Met toch een beetje stress. Zou ik niet te licht bevonden worden tussen al die ervaren auteurs? Ach, wat had ik tenslotte te verliezen? 

Het land der wanhoop was een van mijn eerste kortverhalen. Mijn echtgenoot Jeroen had een idee om zelf een game te ontwikkelen. Als verrassing voor Kerstmis schreef ik zijn openingsscène uit. Later nam ik met dit verhaal deel aan de Fantasystrijd Brugge. Mijn verhaal kreeg de 75ste plaats. (van de 274 deelnemers). 

Johanna staarde wezenloos naar haar ontbijt. Ze begreep er geen snars van. God, wat wilde ze terugkeren naar die eerste dag. Toen was alles perfect. Nu was alles kapot. Ze had hem er over aangesproken. Ze had geschreeuwd. Ze had nog beter haar best gedaan. Niets hielp. Tijdens haar zwangerschap kon ze nog begrijpen dat hij zijn heil elders zocht. Dat fluisterden haar vertrouwelingen haar alleszins toe. Dat het normaal was dat haar echtgenoot het gezelschap van andere vrouwen verkoos, terwijl zij kotsmisselijk zijn kind in haar buik meezeulde. Alsof ze plots geen vrouw meer was en geen verlangens meer had. Nu was ze niet zwanger. Toch had hij een nieuwe vrouw in zijn vizier. Die heks, die zich zoetsappig glimlachend tussen haar hofdames nestelde. Een dezer dagen krabde ze die glimlach eigenhandig van haar gezicht. Haar wrede gedachten werden opgeschrikt door voetstappen in de gang.

Ze keek naar de reflectie van haar spiegelbeeld in het water. Ze had zich verschanst aan de oever van een groot meer. De omgeving stond in schril contrast met haar gemoedstoestand. Hier zou hij haar niet vinden. Ze hadden ruzie gemaakt. Alweer. Ze maakten altijd ruzie. Altijd moest alles op zijn manier. Ze had het helemaal gehad.‘Keer terug,’ bulderde een stem van boven haar.Ze zuchtte. Uiteraard had hij haar wel gevonden. Hij wist altijd waar ze was, hoe goed ze zich ook verstopte. Ook zijn tirannie was ze meer dan beu. Vader koos altijd zijn kant, nooit de hare.‘Nee,’ zei ze vastberaden. ‘Heb ik geen zin in.’‘Durf jij mij tegen te spreken?’ donderde de stem nu nog luider. ‘Denk goed na, voor je de grootste vergissing van je leven begaat. Of je luistert en keert onmiddellijk terug…’‘Of wat?’ glimlachte ze uitdagend. Ze had genoeg van zijn dreigementen. Niets kon erger zijn dan het leven dat ze nu leidde.‘Of je blijft voor eeuwig alleen. Op een vreselijke plek.’‘Dit is al een vreselijke plek. En liever alleen dan nog een seconde in zijn gezelschap te moeten vertoeven.’‘Je hebt het zelf gewild,’ besloot de stem zonder medelijden. Nu bevond ze zich hier, starend naar de gesloten poort. Haar rode haren wapperden strijdvaardig in de wind. In de verte ontwaarde ze haar voormalige levensgezel. Toen zag ze haar. Het wezen dat gelukzalig glimlachend haar plaats innam. Ze kende het gevoel nog niet dat diep in haar binnenste oplaaide. Het was de eerste keer dat Lilith het voelde, maar zeker niet de laatste.