Op aanraden van een vriendin keek ik deze week naar 'On the basis of sex', de film over Ruth Bader Ginsburg. 'Ik moest meteen aan jou denken,' zei ze. 'Jullie hebben dezelfde gedrevenheid wanneer het over vrouwenrechten gaat.' Wat ik een enorm compliment vind, want ik kan met mijn artikeltjes nog niet in Ruths schaduw staan. Wat die vrouw gedaan heeft voor gelijkheid in Amerika, daar zijn geen woorden voor. Het mens draait zich om in haar graf, mocht ze weten wie haar vervangster is. Een levenswerk dat teniet wordt gedaan, nota bene door een seksegenote. Net daar wil ik het vandaag over hebben.
Pioniers van een nooit eindigende strijd
Ik heb enorme bewondering voor vrouwen zoals Ruth Bader Ginsburg en bijvoorbeeld Margaret Atwood.
De generatie van onze grootmoeders, die het pad effenden en bewegingen inspireerden, zodat hun dochters en kleindochters privileges kregen die zij nooit hadden.
Er was een tijd dat vrouwen geen muziek mochten componeren, zelf hun auteursrechten niet konden innen, geen beroep mochten uitoefenen. Dankzij de dames die ons voorgingen, kunnen wij dat nu wel.
Allen droomden zij er vast van dat de volgende generatie niet meer hoefde te vechten.
Helaas pindakaas. Het lijkt een strijd die nooit stopt. Voor elk verworven privilege moet blijvend gestreden worden. Is het niet met de wet, dan vechten we wel tegen de publieke opinie.
Elkaars grootste vijand
Deze week maakten de getroffen vrouwen in het proces De Pauw zich bekend. Van zodra de eerste artikels verschenen , toonde facebook zich van zijn lelijkste kant. Ik oordeel niet of Bart De Pauw schuldig is of niet, het is aan justitie om daar een oordeel over te vellen. Waar het mij om gaat, zijn de reacties van de gewone burger. Mensen zoals u en ik. Die tonen aan dat er nog veel werk aan de winkel is.
'Ze zullen wel eerst met hun benen wijd zijn gegaan en dan klagen.'
'Tegenwoordig moet je advocaat eerst een brief sturen voor je tegen een vrouw mag praten.'
'Een paar vieze smsjes, daar moet je tegen kunnen.'
'In onze tijd gebeurden zo'n dingen ook. Wij deden daar niet flauw over.'
Dit is maar een greep uit het vat verwijten dat victimblamend Vlaanderen opentrok.
Het gaat er al lang niet meer over of Bart De Pauw schuldig is of niet. Het gaat erover dat vrouwen maar moeten leren leven met dit soort gedrag, alsof het een of andere natuurwet is waar wij moeilijk over doen.
Wat me nog het meeste stoort, is dat veel van die reacties van andere vrouwen komen. Wij zijn elkaars grootste vijand.
Het is aan onze generatie
Bedenk eens wat we zouden kunnen realiseren als we aan een zeel zouden trekken?
De helft van de wereldbevolking is niet te negeren. In de plaats hebben we het te druk met bekvechten. Daarom zullen vrouwenrechten altijd ter discussie blijven staan.
Het is aan onze generaties jonkies. Laten we het pad dat vrouwen als Ruth en Margaret voor ons effenden niet verlaten. Laten we tonen dat vrouwenrechten niet vanzelfsprekend zijn en ze niet zelf ondermijnen.
We hoeven niet te leren leven met ongevraagde dickpicks om drie uur 's nachts. Of met een halve gare die tijdens een signeersessie vraagt of ik mijn eerste seksuele ervaring wil delen. Dat zijn geen 'complimenten', het is gewoon ronduit ongepast.
Laten we met zijn allen de bystander-approach toepassen wanneer nodig. Laat onze generatie afmaken wat de vorige gestart is: een nieuwe mentaliteitswijziging, door mannen en vrouwen samen. Yes, we can!
Reactie plaatsen
Reacties