Lier, 2008.
Een zuiderse schone in een roomwitte bruidsjurk schrijdt over de trappen van het stadhuis. Boven ontmoet haar hand die van een zachtmoedige blonde jongeling. Ze staren de toekomst hoopvol tegemoet in elkaars ogen. De stenen van het oude Belfort zuchten weemoedig. De statige toren trotseerde niet alleen de tijd, maar is ook schatbewaarder van herinneringen aan vervlogen tijden. De beelden van twee andere jonge mensen doemen op, die hier eeuwen geleden in het huwelijksbootje stapten. Hun huwelijk veranderde het aanzicht van Vlaanderen voorgoed. Het feestgedruis was zo uitbundig, dat de Lierse bruggen het begaven. Helaas verliep hun relatie even tumultueus.
Hopelijk verging het dit paar beter dan hun illustere voorgangers.
Lier, 1496.
Johanna zucht verward in haar vertrekken. Ze verveelt zich stierlijk in dit duffe klooster. Als ze hier nog lang wortel schiet, verandert ze vanzelf in een non. Het duurt nu al weken. Het lijkt een eeuwigheid sinds ze aan boord ging van de Spaanse vloot, die koers zette naar een guur land waarvan ze zich binnenkort meesteres kan noemen. Ze heeft haar aanstaande nog nooit ontmoet, maar hij schrijft haar wel vurige brieven. Ze weet niet goed wat ze daarvan moet denken. Voorlopig moet ze zich tevreden stellen met een miniatuurportret van 'haar Filips'. Ze had het slechter kunnen treffen. Haar toekomstige ziet er niet onaardig uit, met zijn intense blik en dromerige asblonde lokken. Ze is natuurlijk niet de eerste die zich laat foppen door een slaafse hofschilder met een verzachtend penseel. Voor hetzelfde geld is hij een puisterige trol met een scheve neus, die niet eens zijn tanden op elkaar kan zetten. De Habsburgers zijn over het algemeen niet moeders mooiste. Ze ziet de komst van haar nieuwbakken prins dus met een bang hartje tegemoet.
Het is vooral het wachten op het onvermijdelijke dat haar frustreert. Haar verwachtingen om uitsluitsel te krijgen over haar verloofde werden niet ingelost bij het aanmeren op Vlaamse bodem. Filips was in geen mijlen te bekennen. Ook later niet in Antwerpen, waar ze haar schoonzus Margareta ontmoette. Een aardig meisje, maar ze is hier niet om vriendinnen te maken. Ze is hier om haar vaders schatkist te vullen. Wat haar schoonfamilie aan schoonheid ontbreekt, compenseert ze ruimschoots met macht en rijkdom. Ze mag nog van geluk spreken dat vader haar niet aan een of andere bejaarde hertog heeft verkwanseld.
Nu zit ze hier, eenzaam te zieltogen in een of achterlijk Vlaams gat. De verrassing kan niet groter zijn als ze de blazoenen hoort schallen. Een van haar hofdames stormt ontzet de kamer binnen.
'Esta aqui, princesa! Hij is er,' stamelde ze.
'Quien?' vroeg Johanna met bevende stem.
'Felipe,' beantwoordt het meisje de overbodige vraag.
Johanna's adem stokt. Ze is niet voorbereid op zijn komst. Waarom kondigde hij zijn komst niet aan?
Ze ziet er vast vreselijk uit. Het grauwe klimaat doet haar gevoelige huid geen deugd.
In ieder geval kan ze niet meer terug. Met trillende benen schuifelt ze haar mysterieuze gade tegemoet.
Op de sobere binnenkoer ontmoeten haar ogen voor het eerst die van hem. Meer is er niet nodig om de vonk te laten overslaan. Filips verwelkomt haar in een taal die ze niet begrijpt. Voor Johanna vormt die taalbarierre plots geen enkel bezwaar meer. Zijn jongensachtige glimlach doet haar wegsmelten. Meteen was voor de aanwezigen duidelijk dat dit paar geen woorden nodig heeft om de taal van de liefde te begrijpen.
Zo geschiedde
Filips heeft slechts een blik op zijn lieftallige aanstaande nodig om te besluiten dat uitstel afstel is. Desnoods vind hij wel een boerenpastoor die hen wil trouwen op deze spartaans ingerichte locatie.
Een hofdame vertaalt met blozende kaken het vrijpostige voorstel voor de godsvruchtige Johanna, die tot haar grote verbazing meteen akkoord gaat. Haar nieuwbakken vrijer jaagt een onverbiddelijk verlangen door plaatsen in haar lichaam waarvan ze niet eens het bestaan vermoedde.
De koninklijke ouderparen zijn iets minder enthousiast over het drieste aanzoek. Uit angst dat door vroegtijdige consummatie de huwelijksplannen in het water vallen, stemmen ze toe. De toekomst van de Nederlanden ligt in de waagschaal.
Enkele dagen later doet het vorstelijk bruidspaar hun geloften in alle pracht en praal nog eens over, waarna het grootste volksfeest losbarst dat Lier ooit heeft gekend. Muzikanten dragen hun mooiste ballades op aan de schone Johanna, bier stroomt door de straten. De stedelingen geven zich over aan een ongezien bacchanaal, alsof het de bruiloft van teerbeminde vrienden betreft. Alle klassen verdringen zich rond het Hof van Aragon, in de hoop iets op te vangen van de passionele huwelijksnacht van de Vlaams-Spaanse alliantie.
Passioneel was het prille huwelijksgeluk zeker. De vlam der passie brandde heftig, maar doofde helaas zeer snel. Iets wat Filips hovelingen niet verbaasde. Zij wisten maar al te goed dat de bekoorlijke, maar vrome Johanna hun impulsieve meester niet lang kon boeien.
Iets wat Johanna's hart nooit meer te boven kwam.
Lees hoe het Johanna verder verging in 'Johanna's hoop'.
Reactie plaatsen
Reacties