Corona is een ding. Dat hebben we allemaal wel door ondertussen. Ooit komt er hopelijk een eind aan. Of het op korte termijn opgelost geraakt, valt nog te bekijken. Wat we wel weten: de mensheid als geheel overleeft dit. Intussen hangt er een veel grotere dreiging boven ons hoofd. Als we zo verder doen, is de kans klein dat we de klimaatveranderingen overleven. De aarde overleeft dit en zal herstellen, daar ben ik van overtuigd. Of wij deel uitmaken van dat herstel durf ik te betwijfelen. Misschien is het zelfs een mooie opruiming, gezien het ons gif is waardoor we in deze situatie zitten, of ze ieder geval verergerd hebben.
Als kreeften in de kookpot
Waarom is er zo weinig aandacht voor? Waarom gaan er nu al stemmen op dat we, om de economie te redden, de klimaatplannen beter achteruitschuiven? Dit is mijn idee daarover. Corona is tastbaar, agressief en acuut. Het niet aanpakken is geen optie. Er moest iets gebeuren en snel, want mensen vielen als vliegen.
De klimaatopwarming is eerder een -letterlijke- vorm van slow cooking. Wij zijn de kreeften in de kookpot. Eerst beseffen we niet eens dat we gekookt worden, het voelt als een aangename spa. Wanneer we het gevaar eindelijk opmerken, is het te laat. Als ons gat echt in brand staat, zullen we in actie schieten. Dan is het te laat en geraken we niet meer uit de pot.
Het nakende watertekort boezemt me meer angst in dan Corona. We kunnen nu wel lachen met de wc-rollen hamsteraars. Wat als diezelfde wacko’s water beginnen hamsteren? Dan zal het lachen ons snel vergaan. Dan posten we geen verbolgen berichten of cartoons meer op facebook, maar vermoorden we elkaar voor een druppel water. Ons huidige klassensysteem kennende moet ik er ook geen tekeningetje bij maken wie er het eerst zonder zal vallen.
Een kans voor verandering
Kunnen we alsjeblief de Coronacrisis bekijken als een waarschuwingssignaal? Een duwtje in de rug om onze gewoontes aan te passen? Ik zeg niet dat we alleen nog maar zelfgekweekte groentjes mogen eten en dat we de mobiliteit helemaal de dieperik in moeten boren. Misschien kunnen we wel ons gedrag kritisch onder de loep leggen en in vraag stellen. Moeten we echt elk jaar met het vliegtuig op reis? Kunnen we meer de fiets nemen voor korte afstanden? Is het niet zinvol om onze vleesconsumptie wat in te perken (zoals Lubach het zo mooi zegt: team minder vlees) en wat meer lokaal te winkelen? Tot slot een hele gevoelige en moeilijke: ook kritisch durven nadenken over onze bevolkingsgroei, ook hier in het rijke Westen?
Reactie plaatsen
Reacties