Het is nu een tijd geleden dat de eerste berichten mijn newsfeed binnen sijpelden. Een tienermeisje stapte uit het leven na een groepsverkrachting. De daders zijn andere tieners. Ik moest naar adem happen de eerste keer dat ik het las, nog steeds krijg ik er de kriebels van.
Dat onbekende meisje blijft door mijn hoofd spoken. Wat verschrikkelijk, dat ze het gevoel had dat dit haar enige uitweg was. Ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen dat ze mijn dochter zou kunnen zijn. Mijn gedachten zijn ook bij haar ouders. Die mensen moeten door een hel gaan. Er is niets vreselijker dan je kind verliezen en zeker in zulke omstandigheden. Het zal je dochter maar zijn. Het onrecht maakt me intens verdrietig. Dat moest even zakken voor ik dit artikel kon schrijven.
Wat als het jouw zoon was?
Ergens in mijn achterhoofd klinkt nog een ander stemmetje. Het zal je zoon maar zijn, die schuldig is aan zulke gruwelijke feiten. Als jongensmoeder vind ik dat een akelige gedachte. Overal op sociale media verschijnen harde oordelen over de opvoeding van deze ouders.
Ik vraag me af of dat terecht is. Misschien hebben deze ouders inderdaad aan hun ouderlijke taken verzaakt. Mogelijk zijn ook het ook gewoon mensen die hun best deden en zijn hun kinderen desondanks ontspoord. Hoe moeten hun moeders zich voelen? De kans is groot dat zij zelf ooit te maken kregen met seksueel geweld of grensoverschrijdend gedrag.
Hoe vreselijk moet het zijn dat jouw kind, dat kleine mannetje dat je ooit in je armen wiegde, tot zoiets gruwelijks in staat is? Ik kan en wil me dat niet voorstellen.
Ik sta zelf op de barricades in de strijd voor vrouwenrechten en tegen seksueel geweld. Ik wil niet weten wat ik zou doen als mijn zoon bij zoiets betrokken zou zijn. Alleen al de gedachte maakt me misselijk.
Alles begint bij ons
Een andere moeder zei het onlangs heel mooi. ‘ We kunnen maar één ding doen, onze kinderen beschermen en proberen respect bij te brengen. Hen leren grenzen te respecteren en aan te geven. Dat geldt voor onze zonen en dochters. Het is ons enige wapen in deze strijd. Vervolgens moeten we duimen dat het goed komt.’
Dat geldt trouwens niet enkel voor seksueel geweld maar voor alle vormen van intimidatie.
Wij gaan er alvast ons uiterste best voor doen om onze zoon die principes bij te brengen.
Hopelijk kunnen we zo bijdragen aan een betere wereld, waarin iedereen zichzelf kan zijn en zich veilig kan voelen.
Reactie plaatsen
Reacties