Ik las over het debuut van Lize Spit in een magazine en voelde meteen dat het wat voor mij kon zijn. Ik wist ook dat het verhaal onder mijn huid zou kruipen. ‘Het is geen vrolijk boek’, zei de medewerkster van de bib, ‘het opgroeien in een klein dorp is zeer herkenbaar.’Nu ik het boek uit heb, kan ik het alleen maar met haar eens zijn. Ik zat nog maar op bladzijde dertig en had al drie keer moeten slikken. De spanning die in het verhaal zit, bouwt zich traag maar onverbiddelijk op. Je weet wat er gaat gebeuren. Toch hoop je tegen beter weten in dat je ongelijk hebt.

Het is 9 november 2019. Mijn boek is klaar en gedrukt. Zoals veel naïeve beginnende schrijvers dacht ik dat het ergste achter de rug was. Ik had maanden hard gewerkt, het manuscript 20 000 keer geredigeerd (oké, ik overdrijf een beetje), een lancering georganiseerd... Het was tijd om te bekomen en even op mijn lauweren te rusten. Wist ik veel dat het zwaarste werk nog moest komen:  het zwaard van de boekpromotie hing boven mijn hoofd.  

Ik ben op zoek naar dat ene klavertje vier, dat honderden schrijvers ook willen vinden. Het is zeldzaam en laat zich moeilijk vangen. Af en toe ben ik er dichtbij, maar het wappert in de wind. En dan… vangt iemand anders het. Meestal iemand die al heel veel klavertjes op zijn schouw heeft staan.

Mondmaskers. Ze beheersen het leven momenteel, zowel online als offline. Er wordt uitvoering over gepraat en dat gesprek verloopt allesbehalve vlekkeloos. Wees gerust, dit artikel gaat niet over het nut van een mondmasker. Ik ben een brave burger, doe wat ik moet doen en probeer in stilte mijn lot te dragen en deze periode uit te zitten. Rond me zie ik het absolute merendeel van de mensen dat doen. Ondertussen verzuip ik in een hoofd vol zorgen.

Gisteren bekeken manlief en ik de seizoensfinale van het laatste seizoen van ‘Thirteen Reasons Why’. Een moment waarop Jeroen moest glimlachen om zijn emo-vrouwtje. Tranen met tuiten, jong niet te doen. Dit laatste seizoen, dat een beetje vreemd en chaotisch startte, wist toch een gevoelige snaar te raken. Vooral de speech van Clay over het middelbaar overleven, maakte iets bij me los.

Iedereen kent de uitdrukking. Zolang ik me kan herinneren, beoordelen mensen me op mijn 'cover'. Ik was te klein, te dun, te puisterig, te jongensachtig, te donker... Als de afgelopen dagen ons iets leren, is dat er nogal vaak geoordeeld wordt op basis van iemands uiterlijk.