Het is zo ver. Mijn meesterwerk overleefde een eerste redactieronde.  Het klikte met mijn redacteurs en met een grapje legden we elke zin onder ons vergrootglas, tot we er tevreden over waren.

Ik herinner het me nog goed: ik was twaalf en mocht voor het eerst alleen naar de bakker. Althans, dat dacht ik, want mijn grootvader volgde stiekem op afstand. Een half uur later kwam hij ongerust binnen om te zien waar ik bleef, gezien steeds meer mensen de winkel verlieten die na mij waren binnengestapt. ‘Eerst de grote mensen,’ had de bakkerin nors gesnauwd. Zolang er volwassenen binnen kwamen, moest ik van haar aan de kant wachten. Mijn grootvader was razend. Daar moest ik aan terugdenken tijdens deze crisis. Onze wereldleiders doen nu een beetje hetzelfde op grote schaal. Ook zij schuiven onze kinderen aan de kant in deze Coronacrisis. 

Zorgen en loslaten. Het blijft een constante strijd in mijn hoofd. We zijn nu zeven jaar verder en ik snap nog steeds niet hoe het werkt. Onlangs kreeg mijn zoon een nieuwe fiets. Omdat ik geen mogelijkheid zag om dat ding in mijn auto te krijgen, bedacht ik dat we het meteen konden gebruiken waarvoor het diende. Mijn idee werd de kiem in gesmoord nadat mijn zoon bij de eerste bocht bijna verpletterd werd door zijn verjaardagsgeschenk. Hem meteen het verkeer ingooien bleek geen optie. Gelukkig waren de grootouders bereid om de fiets van hun oogappel niet alleen thuis te bezorgen, maar ook zorgvuldig over het tuinhek te tillen. Wij vertrokken zoals we gekomen waren, met zoonlief veilig vastgeklikt achterop.

Vorige weekend verslond ik de historische roman 'Rode sneeuw in december' van Simone van der Vlugt. Een boek, uitgezocht door mijn zevenjarige zoon. 'Mama, ik denk dat jij dit graag zal lezen', zei hij vastberaden, na een blik op de cover. Overschot van gelijk had hij. Het liet een diepe indruk op me na. Misschien omdat het niet zomaar een verhaal is. Dit gebeurde echt. Hier, in de Vlaamse steden waar we gezellig kuieren op koopzondagen. In rustige dorpskernen waar nu de eerste terrasjes verschijnen in de prille lentezon. Daarnaast is het voor een stuk ook mijn verhaal.

Het is weer internationale vrouwendag. Is dat eigenlijk nog nodig, zo’n vrouwendag? Tijdens mijn studententijd zou ik misschien nee hebben gezegd. Toen ik nog in een roze illusie leefde dat Vrouwendag iets was voor bh-verbrandende activisten die zich druk maken in de vrouwonvriendelijkheid van woorden zoals ‘directeur’.

Ik ben enig kind. Sinds enkele jaren ben ik ook moeder van een enig kind. Een beslissing die over het algemeen lauw onthaald wordt. Met ons bescheiden nageslacht zijn wij een beetje een anomalie. Het lijkt wel of in het  Westen gezinnen steeds groter worden. Three is the new two, weet je wel? En in dat plaatje passen wij absoluut niet.