#Ceci n'est pas une sein

Gepubliceerd op 9 januari 2019 om 09:20

Regelmatig heb ik gemengde gevoelens bij wat er in mijn newsfeed op facebook verschijnt. Posts van bedenkelijk allooi en de bijhorend repliek doen me dagelijks fronsen.
De reactie van facebook op de boekcover van een collega-auteur bracht me onlangs tot een ongezien niveau van irritatie.  Een mooie cover, die facebook klasseerde onder de noemer’ pornografisch materiaal’. Nu is het al lang geen geheim dat Facebook een vrouwenlichaam als iets obsceens beschouwt. We zien al langer dat foto’s van borstvoedende vrouwen steevast geblokkeerd worden. Een groot rood kruis erover en weg ermee. En een tik op de vingers voor de profielhouder er bovenop.

Heb ik er nood aan om zulke beelden in mijn feed te zien?
Niet perse. Maar als er vrouwen zijn die graag dat intieme moment delen, wie is facebook dan om hen dat te verbieden? Er is een verschil tussen porno en een kunstzinnige foto waar toevallig een (stukje) borst op staat.

Geweld versus borsten: 1 - 0

Hetzelfde geldt voor de boekcover van 'Het Schuurt' van Sylvia Visser. Een kunstzinnige, onschuldige tekening, waar op ludieke wijze twee borstjes boven een behaatje komen piepen. Meer is het niet. Maar blijkbaar wel genoeg om verontwaardiging op te roepen bij de organisatie achter facebook. Een verontwaardiging die compleet ontbreekt bij beelden waarin extreem geweld voorkomt. Ouders van gepeste tieners moeten hemel en aarde bewegen om beelden van facebook te krijgen waarin hun oogappel in elkaar getrapt wordt. Maar o wee als er een cd-cover met een stukje sideboob verschijnt.
Of erger nog: een tepel. Dat leidt tot spontane ontbranding en moet direct van ons netvlies verwijderd worden.
Terwijl ik recent wel een bizar vriendschapverzoek kreeg van een kunstenaar die schilderijen en foto’s maakt van de vrouwelijke onderkant. Creaties die je in volle ornaat kan bewonderen op zijn publieke facebookpagina. Iets waar facebook blijkbaar geen problemen over maakt.
Of misschien kent hun algoritme het verschil niet tussen een vagina en een kraterlandschap.

De naakte waarheid

In wat voor een wereld leven we als we vrouwen leren dat hun lichaam niet voor publicatie vatbaar is? Er is niets pervers aan een vrouwenlichaam. Aan een mannenlichaam trouwens ook niet. Niet dat dit een oproep is voor meer dickpics op facebook. Daar circuleert helaas al meer dan genoeg ongevraagd materiaal van. Het is wel een oproep om een beetje relativeringsvermogen: we zijn allemaal zo geboren en daar is op zich niks mis mee.

Is de oplossing meer naakt op sociale media?
Ik vrees dat die oplossing wat te simplistisch is. In de tv- en filmwereld worden we met naakt naar ons hoofd gesmeten. De toegevoegde waarde is vaak twijfelachtig. Denk aan de serie ‘Spartacus’. Elk gat in de verhaallijn wordt opgevuld met tieten. Kwestie van het publiek wakker te houden. Aan de andere kant is het wel een van de weinige series die een naakte man durft te tonen. Want wat voor Facebook een blote borst is, zijn piemels blijkbaar voor Hollywood. Zoals Katastroof het al zei: ‘Een vrouw in heuren blote, dat is een monument. Maar ne vent in zijne pure is en blijft (voorlopig toch) nen blote vent.’

Nu even terug naar de zedenpolitie achter facebook. Zou het niet leuk zijn om een geintje uit te halen met facebook? Gewoon om hen te wijzen op hun eigen perverse denken?
Het heeft geen zin om effectief meer naakt op facebook te zetten. Dat leidt alleen tot meer censuur.
De truc zit hem erin om beelden op facebook te zetten die op naakt lijken, maar er geen zijn.
Zoals: een vleeskleurig mutsje met een rode pompon (naar analogie van de borstvoedingsmuts), een cakeje met een kriekske… Onder het motto ‘ceci n’est pas une sein’.  Wat denken jullie?  

Poets wederom poets: wie is nu de pervert?

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.