Series als The Hunger Games, Divergent, The Handmaids Tale waren enkele jaren terug behoorlijk in trek. Je kon er in de boekhandel moeilijk naast en de ene verfilming na de andere diende zich aan. Een heerlijke periode voor een dystopian lover zoals ik. 

Met mijn armen vol vers aangekochte kerstgeschenken haast ik me over een regenboogzebrapad. Halverwege sluipt een gedachte mijn hoofd binnen. Bestaan er nu echt mensen die aanstoot nemen aan zo’n zebrapad? Die er speciaal een blokje voor om lopen? Of hun ongenoegen uiten door er een dikke fluim op te spugen? Een tijd geleden zou ik dat anno 2022 surrealistisch gevonden hebben. Die regenboog staat voor gelijkheid en dat iedereen zichzelf mag zijn. Daar kan je moeilijk iets tegen hebben, toch?

Het is een vraag die elke schrijver zich wel eens stelt. Schrijven is een schone stiel, maar het wordt er niet gemakkelijker op. We weten al langer dat steeds minder mensen boeken lezen. Tegelijk zijn er nog nooit zoveel boeken verschenen als vandaag. Veel van die boeken bereiken nooit de rekken in de winkels, en met veel moeite enkele lezers.

Een aantal dagen geleden besloot ik een tijdje van Facebook af te gaan. De polarisatie rond corona loopt al een tijdje de spuigaten uit, maar het lijkt wel of de nieuwste maatregelen de ultieme lont in het kruitvat hebben gegooid. Facebookend Vlaanderen heeft een nieuwe groep mensen gevonden om te bashen: de ouders van jonge kinderen. Die zijn nu netjes en wel, zwart-wit zoals het hoort, opgedeeld in volgzame schapen en relschoppende coronaontkenners. Opgelet, niet mijn woorden, een greep uit de reacties onder krantenartikels.

In de afgelopen jaren schreef ik regelmatig een artikel voor Mama Baas. Het hielp om een aantal dingen van me af te schrijven en de steun van andere ouders deed vaak deugd. Een heel aantal van die artikels gingen over mijn twijfel voor een tweede kind.

De zaak De Pauw is begonnen en facebookend Vlaanderen zal het geweten hebben! Jos en klein Peerken heeft er een mening over, de ene al schoner en onderbouwder dan de andere. Op de welbesproken fora van de Vlaamse media lees ik behoorlijk wat reacties a la ‘Het zijn maar smskes, ‘Blokkeer die dan gewoon’, ‘Eerst konden ze hem gebruiken en nu ze bekend zijn gaan ze reclameren.’ Ik wil me niet uitspreken over de zaak Bart De Pauw, dat zal de rechter wel doen. Waar ik het wel over wil hebben, is het minimaliseren van dit soort gedrag en de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer leggen.