Welkom in mijn blogzone. Soms kijk ik naar de wereld en schrijf er iets over.
Voor die schrijfsels reserveer ik dit plekje op mijn site. Ik blog niet zo vaak, omdat ik het enkel wil doen over thema's die ik echt belangrijk vind.
Recent was ik in de bibliotheek en viste ik vantussen de boeken van mijn favoriete auteurs een boek. Het had een gatlelijke kaft en een al even stomme titel. Maar hé, het was Shusterman, dus het zou wel goed zijn, toch? En ik nam het mee.
Het boek is intussen uit en het was effectief een goed boek. Zoals Shusterman dat kan, nam het verhaal een wending die ik niet zag aankomen en hield het me (bijna) vanaf het prille begin in zijn greep.
Toch zette het me aan het denken. Ik had het boek enkel een kans gegeven omdat het van de hand van Shusterman was. Mocht het een boek van een onbekende auteur geweest zijn, had ik het met zo'n bedroevende cover en titel meteen weer in de kast gezet. Na het lezen van het verhaal begrijp ik misschien zelfs de keuze voor zo'n kleurloze cover, maar ook daar kom je enkel mee weg als bekende auteur.
Dat is een beetje het lot van alle startende schrijvers. Bij onze boeken moet alles perfect zijn: de cover, de titel, de tekst op de achterflap. Anders dreigt ons werk in het hoekje der verdoemenis te belanden met een dikke laag stof er op. Soms vraag ik me af: hoe zou dat voelen? Wetende dat je boek sowieso gelezen zal worden, zelfs als het een gatlelijke cover heeft? Of zoals Suzanne Collins sociale media de rug toekeren, simpelweg omdat je het niet (meer) nodig hebt? Ik vermoed dat je dan weer andere beren op je weg hebt, waar ik nu niet bij stilsta. De druk dat de volgende weer nét zo goed moet zijn als de vorige bijvoorbeeld.
Let op: dit is geen pleidooi voor gatlelijke covers. Ik hou van de prachtige covers van mijn (en andere) boeken. Het bepaalt ook de plaats die een boek na het lezen in de kast krijgt. Het oog wil immers ook wat. Dit relaas is slechts bedoeld als een herinnering, niet in het minst voor mezelf, dat we een verhaal - of een schrijver - niet altijd mogen beoordelen op de cover.
Ik hoef niet te vertellen dat corona serieuze stokken in de wielen stak voor ons schrijvers. Mijn debuut verscheen net voor de eerste lockdown. Ik kon gelukkig mijn boekpresentatie nog doen, daarna ging alles onherroepelijk op slot. Alle boekenevenementen en signeersessies werden geschrapt. Zo kwam het dat niet enkel ik, maar ook ‘De kilte van een zomernacht’ huisarrest kreeg.
Het is nu een tijd geleden dat de eerste berichten mijn newsfeed binnen sijpelden. Een tienermeisje stapte uit het leven na een groepsverkrachting. De daders zijn andere tieners. Ik moest naar adem happen de eerste keer dat ik het las, nog steeds krijg ik er de kriebels van. Dat onbekende meisje blijft door mijn hoofd spoken. Wat verschrikkelijk, dat ze het gevoel had dat dit haar enige uitweg was. Ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen dat ze mijn dochter zou kunnen zijn. Mijn gedachten zijn ook bij haar ouders. Die mensen moeten door een hel gaan. Er is niets vreselijker dan je kind verliezen en zeker in zulke omstandigheden. Het zal je dochter maar zijn. Het onrecht maakt me intens verdrietig. Dat moest even zakken voor ik dit artikel kon schrijven.
Corona is een ding. Dat hebben we allemaal wel door ondertussen. Ooit komt er hopelijk een eind aan. Of het op korte termijn opgelost geraakt, valt nog te bekijken. Wat we wel weten: de mensheid als geheel overleeft dit. Intussen hangt er een veel grotere dreiging boven ons hoofd. Als we zo verder doen, is de kans klein dat we de klimaatveranderingen overleven. De aarde overleeft dit en zal herstellen, daar ben ik van overtuigd. Of wij deel uitmaken van dat herstel durf ik te betwijfelen. Misschien is het zelfs een mooie opruiming, gezien het ons gif is waardoor we in deze situatie zitten, of ze ieder geval verergerd hebben.
24 maart 2021. We zijn een jaar na de eerste corona-lockdown en kabbelen al een jaar voort op hetzelfde elan. Enkel de zomer bracht een beetje rust, hoewel het hier in Antwerpen toch dik zweten was bij 40 graden met een mondmasker op onze snuit. De winter was een lange, gapende leegte vol saaiheid. Reikhalzend keken we uit naar de lente. Zo overleefden we ‘a Christmas Carroll’ en weken van druilerig donker weer zonder enige sociale activiteit. Samen met de zon zou de situatie verbeteren, met een beetje geluk zouden we zelfs een terrasje kunnen doen of buiten wat meer mensen zien. Living on the edge. Helaas, in plaats van perspectief hangt er een nieuwe lockdown boven ons hoofd.
Als er iets is waar auteurs dol op zijn, zijn het lovende recensies. We moeten daar niet flauw over doen. Er is niets leuker dan een review die ons meesterwerk de hemel in prijst. Het streelt ons ego en we kunnen onszelf zelfgenoegzaam over de borst strijken, zeker wanneer de recensent de reputatie heeft heel kritisch te zijn. Het is een beetje zoals een goed rapport krijgen op school of een goed functioneringsgesprek op het werk.Ik ben daarin niet anders dan mijn collega's, maar is iets dat ik nog leuker vind dan dat.
Op aanraden van een vriendin keek ik deze week naar 'On the basis of sex', de film over Ruth Bader Ginsburg. 'Ik moest meteen aan jou denken,' zei ze. 'Jullie hebben dezelfde gedrevenheid wanneer het over vrouwenrechten gaat.' Wat ik een enorm compliment vind, want ik kan met mijn artikeltjes nog niet in Ruths schaduw staan. Wat die vrouw gedaan heeft voor gelijkheid in Amerika, daar zijn geen woorden voor. Het mens draait zich om in haar graf, mocht ze weten wie haar vervangster is. Een levenswerk dat teniet wordt gedaan, nota bene door een seksegenote. Net daar wil ik het vandaag over hebben.