Welkom in mijn blogzone. Soms kijk ik naar de wereld en schrijf er iets over.
Voor die schrijfsels reserveer ik dit plekje op mijn site. Ik blog niet zo vaak, omdat ik het enkel wil doen over thema's die ik echt belangrijk vind.
Recent was ik in de bibliotheek en viste ik vantussen de boeken van mijn favoriete auteurs een boek. Het had een gatlelijke kaft en een al even stomme titel. Maar hé, het was Shusterman, dus het zou wel goed zijn, toch? En ik nam het mee.
Het boek is intussen uit en het was effectief een goed boek. Zoals Shusterman dat kan, nam het verhaal een wending die ik niet zag aankomen en hield het me (bijna) vanaf het prille begin in zijn greep.
Toch zette het me aan het denken. Ik had het boek enkel een kans gegeven omdat het van de hand van Shusterman was. Mocht het een boek van een onbekende auteur geweest zijn, had ik het met zo'n bedroevende cover en titel meteen weer in de kast gezet. Na het lezen van het verhaal begrijp ik misschien zelfs de keuze voor zo'n kleurloze cover, maar ook daar kom je enkel mee weg als bekende auteur.
Dat is een beetje het lot van alle startende schrijvers. Bij onze boeken moet alles perfect zijn: de cover, de titel, de tekst op de achterflap. Anders dreigt ons werk in het hoekje der verdoemenis te belanden met een dikke laag stof er op. Soms vraag ik me af: hoe zou dat voelen? Wetende dat je boek sowieso gelezen zal worden, zelfs als het een gatlelijke cover heeft? Of zoals Suzanne Collins sociale media de rug toekeren, simpelweg omdat je het niet (meer) nodig hebt? Ik vermoed dat je dan weer andere beren op je weg hebt, waar ik nu niet bij stilsta. De druk dat de volgende weer nét zo goed moet zijn als de vorige bijvoorbeeld.
Let op: dit is geen pleidooi voor gatlelijke covers. Ik hou van de prachtige covers van mijn (en andere) boeken. Het bepaalt ook de plaats die een boek na het lezen in de kast krijgt. Het oog wil immers ook wat. Dit relaas is slechts bedoeld als een herinnering, niet in het minst voor mezelf, dat we een verhaal - of een schrijver - niet altijd mogen beoordelen op de cover.
Ik ben enig kind. Sinds enkele jaren ben ik ook moeder van een enig kind. Een beslissing die over het algemeen lauw onthaald wordt. Met ons bescheiden nageslacht zijn wij een beetje een anomalie. Het lijkt wel of in het Westen gezinnen steeds groter worden. Three is the new two, weet je wel? En in dat plaatje passen wij absoluut niet.
Regelmatig heb ik gemengde gevoelens bij wat er in mijn newsfeed op facebook verschijnt. Posts van bedenkelijk allooi en de bijhorend repliek doen me dagelijks fronsen. De reactie van facebook op de boekcover van een collega-auteur bracht me onlangs tot een ongezien niveau van irritatie. Een mooie cover, die facebook klasseerde onder de noemer’ pornografisch materiaal’. Nu is het al lang geen geheim dat Facebook een vrouwenlichaam als iets obsceens beschouwt. We zien al langer dat foto’s van borstvoedende vrouwen steevast geblokkeerd worden. Een groot rood kruis erover en weg ermee. En een tik op de vingers voor de profielhouder er bovenop. Heb ik er nood aan om zulke beelden in mijn feed te zien? Niet perse. Maar als er vrouwen zijn die graag dat intieme moment delen, wie is facebook dan om hen dat te verbieden? Er is een verschil tussen porno en een kunstzinnige foto waar toevallig een (stukje) borst op staat.
Mijn man drinkt graag Cola Light. Geen Zero. Light. Als we samen op café gaan, gebeurt het regelmatig dat de ober zich vergist. Zo belandt de Cola light meestal bij mij, terwijl hij met mijn drankje opgescheept zit. Onlangs sprak een collega hem er zelfs op aan: ‘Waarom drink jij eigenlijk altijd Cola Light? Dat is toch voor vrouwen?’ Dat verbaasde mij toch wel. Waarom is Cola Light eigenlijk voor vrouwen en Cola Zero voor mannen? Het is niet zo dat het mannelijke gestel niet bestand is tegen Cola Light. Het is geen gevaarlijk goedje waarvan je plots borsten krijgt. Cola Light is een vrouwendrank omdat ons marketingapparaat dat zegt. En blijkbaar veroorzaakt dat een kortsluiting in onze hersenen.
Een tijdje geleden klikken mijn liefste en ik op een doodnormale zondagochtend ons nieuwsoverzicht open. Ons oog valt op een artikel dat Zweden wil dat je expliciet toestemming vraagt voor seks. Het leidt tot een interessante discussie.
Pesten: het blijft een onderwerp dat me nauw aan het hart ligt. Niet alleen omdat ik nu zelf mama ben, maar ook omdat ik er 15 jaar geleden zelf mee in aanraking kwam. Als ex-slachtoffer kan ik het moeilijk nalaten om hier iets over te schrijven.